Aug 30, 2009

Για την Ελένη

For my friend Helen who would have turned 44 tomorrow
(I apologize to my English readers, when I get a grip and stop crying I'll try to translate).


Είχε φέξει και βρισκόμουν σε εκείνη την περίεργη φάση που δεν ξέρεις εάν κοιμάσαι ακόμα ή εάν έχεις ξυπνήσει. Ένιωθα μία περίεργη γαλήνη, σαν κάτι καλό να μου είχε συμβεί στον ύπνο. Γύρισα πλευρό να εκμεταλλευτώ το πρωινό χουζούρι, αλλά δυστυχώς όταν έχεις μάθει να ξυπνάς νωρίς σ’ όλη την ενήλικη ζωή σου, δεν σου κάθεται να μένεις στο κρεβάτι. Περπατώντας προς το μπάνιο, θυμήθηκα και σταμάτησα. Η Ελένη. Η Ελένη είχε έρθει στο ύπνο μου. Είναι η δεύτερη φορά που την βλέπω από τότε που με άφησε, μας άφησε.
(Την πρώτη φορά -πριν 2 μήνες- είχε έρθει θυμωμένη και μου φανέρωσε κάτι σπουδαίο που έπρεπε να βρω στο γραφείο της και το βρήκα.)

Η Ελενίτσα στεκόταν όρθια δίπλα στο κρεβάτι μου, με κοιτούσε ενώ κοιμόμουν. Το σκηνικό του ονείρου, μου φάνηκε, ότι ήταν κάπου στη Νότια Αμερική. Κάποιος λέει της είχε κάνει δώρο γαμήλιο ταξίδι, ότι βρισκόταν εκεί με τον πρώην άνδρα της (δεν το είδα) και ενώ είχαν έρθει για μία εβδομάδα τελικά ο άνδρας της πλήρωσε για ακόμα 50 ημέρες επειδή της άρεσε τόσο πολύ. Έδειχνε ευτυχισμένη.

Φορούσε μακρυμάνικο, βαθύ μπλε, μπατίκ φόρεμα και μου χαμογελούσε συνέχεια. Είδε ότι είδα την κοιλίτσα της φουσκωμένη - ένδειξη του ασκητικού υγρού που τόσο την βασάνισε. Η φιλενάδα μου έγνεψε καταφατικά, "αυτό ξαναβγαίνει κάθε φορά που το αφαιρούν... αλλά είμαι καλά". Χαμογελούσε ήρεμα.


Ελένη μου αύριο είναι τα γενέθλιά σου. Αύριο θα έκλεινες τα 44.
Δεν ξέρω εάν σε δημιούργησα στο όνειρο μου ή εάν ήρθες εσύ, ξέρω ότι αυτές τις μέρες μου είναι δύσκολο να σκέφτομαι ότι για πρώτη φορά -μετά από πολλά χρόνια- δεν θα είμαστε μαζί στα γενέθλιά σου. Στο γνωστό μας τάμα, εκεί στον Αη Γιάννη Ρέντη.

Πόσο διασκέδαζες να λες, "η αδερφή μου με έχει τάξει στην Αγία Βαρβάρα και η Αθηνά στον Αγιο Ιωάννη Ρέντη" και μετά συμπλήρωνες... "στο Village Park" και τους έκανες να γελούν (γιατί αναρωτιόντουσαν πως μία άθεη, όπως εγώ, κάνει τάματα).

Εγώ, το αμερικανάκι, σου έλεγα ότι τα γενέθλια είναι πιο σπουδαία από ονομαστικές γιορτές και κουραφέξαλα. Πρέπει να γιορτάζουμε την ύπαρξη ενός ανθρώπου και όχι το όνομά του. Χαίρομαι που σε γιόρτασα όσο σε είχα κοντά μου. Χαίρομαι που ευχαριστιόσουν τις εξόδους μας με φαΐ και κινηματογράφο, που ζήσαμε τόσα χαρούμενα γενέθλια μαζί, με πολύ κουβέντα (αχ Ελένη μου λείπουν οι κουβέντες μας...., ακόμα και στο νοσοκομείο κλείναμε 8ωρα κουβέντας... που τα βρίσκαμε τόσα θέματα...)

Πέρυσι που πάλευες με τον καρκίνο (ναι, έτσι ήθελες να το λέμε δυνατά) ήσουν ευτυχώς έξω στα γενέθλιά σου και πήγαμε στα Village Ρέντη. Μόνο που μου ζήτησες να προσπεράσουμε την ταινία για να χορτάσουμε κουβέντα, για να με χορτάσεις. Κι έτσι κάναμε. Από τις 2 μέχρι τις 11 το βράδυ.

Φέτος θα πάω πάλι στον Αη Γιάννη Ρέντη μόνη μου, απέναντι από τα Village, στο Γ' Νεκροταφείο.
Εκεί στο κρύα μάρμαρα θα ακουμπήσω τ' αγαπημένα σου λουλούδια, ηλίανθοι, για να σ' ευχαριστήσω που ήρθες στη ζωή μου... αλλά φιλενάδα δεν είσαι εντάξει.
Νωρίς με άφησες.

.